Doszedłem też do dziwnego wniosku, że pewnie dlatego przed czterdziestu dwu laty rozpocząłem zmaganie ze słowem (pisząc mądrze i głupio, dowcipnie i ponuro, święcie i grzesznie, wierszem i prozą, językiem literackim i gwarą), aby dojść mozolnie do takiej sprawności, by dzisiaj móc opisać to, co przeżyłem i co przeżywają inni, aby uwierzyli, że jest światło, gdy ciemność ogarnęła wszystko, że jest matczyne ciepło, gdy chłód zmroził serca, że jest życie (bo żyję), choć śmierć jest aż tak blisko. [...]

Od Autora