„Styl tego utworu szlifował w swoim domu na Podolu bez pośpiechu całymi latami, podobnie jak srebrną gałkę, zdobiącą niegdyś czajnik do herbaty. Ten w istocie banalny przedmiot miał stać się kluczowym rekwizytem w zakończeniu jego biografii, która jak dobrze napisana powieść domagała się odpowiedniego epilogu i zaskakującego rozwiązania wszystkich wątków. Gdy doszedł do wniosku, że jest wystarczająco gładka i z powodzeniem może zastąpić kulę, nabił nią pistolet, po czym przystawił lufę do skroni”.

Ach, ta Zofiówka

„Polska wykonała najbardziej niebezpieczną część roboty w Europie i jak zwykle niewiele z tego ma; profity i tak zgarniają inni”.

Leopolis

„Rachunki za biesiadę regulował kwatermistrz zapasami tytoniu, przeważnie zdobytymi na nieprzyjacielu, bo tytoń podczas wojny pozostawał jedyną pewną walutą, do tego w pełni wymienialną, której nie czepiały się żadne wahania kursów”.

Sady orzechowe

„Jeszcze dzisiaj na Ukrainie, bez zaglądania w mapy, wiemy dokładnie dokąd sięgała II Rzeczpospolita. Wystarczy zestawić ze sobą wygląd miast, miasteczek i wsi. Chcąc się o tym przekonać, któregoś dnia wyruszyłem na wschód z Ostroga. Przed wojną zaraz za dzielnicą Nowe Miasto zaczynała się Rosja Sowiecka. Granica ryska przebiegała korytem niewielkiej rzeki o wdzięcznej nazwie Wilja, dopływem Horynia. Po obydwu stronach płynącej wśród oczeretów rzeczki spotykamy te same szerokie przestrzenie Wołynia, a jednak obydwie części różnią się między sobą”.

Portret pewnego Kresowiaka

„Ateizm po chłopsku to w restauracji Deżawiu w Odessie cały jesiotr w warzywach. Niezbyt duży, ale też i nie za mały. Jak pięknie prezentował się na stole, kolorystycznie i w ogóle! Aż żal było zacząć jeść. Dlatego całe towarzystwo długo ociągało się, zanim przystąpiło do rozdzielania ryby na porcje”.

Ateizm po chłopsku