Spróbowałem w niniejszej książce opisać to, co najbardziej fascynujące w poezji Leśmiana: przemianę jako zasadę istnienia – świata, człowieka, natury i miłości. Przejawiającą się chociażby w niezwykłym, barwnym i ostrym obrazie czerwonego maku, który staje się krwistym kogutem, a także w intensywnych splotach natury wydarzających się w ogrodzie, lesie, kosmosie i – w człowieku; szczególnie w miłości. W czasie lektury okazało się, iż owe metamorfozy wnikają w jego wierszach coraz głębiej w Byt i tekst: człowiek staje się nie tylko innym baśniowym czy mitycznym kształtem, lecz okazuje się istnieniem wielopunktowym, a świat zaczyna bytować na granicy nicości. Przemiana dzieje się w samej materii, w fundamencie istnienia. Najbardziej fascynujące są te metamorfozy, które docierają do kresu: albo w niepowstrzymanym, kosmicznym locie ognistego wozu, gdy wszystko przestaje być sobą (Eliasz), albo blisko, u kresu poznania; dotykamy nagiego Bytu, który okazuje się Tłem, poza jakimkolwiek kształtem, „białym obłokiem z liliową przekreską” (Zwiewność). Możemy wtedy świat zobaczyć na nowo i poczuć, jak stajemy się kimś innym.

Od autora