Dorobek literacki Wojciecha Albińskiego (1935–2015) jest objętościowo skromny. Składa się nań sześć książek wypełnionych krótkimi opowiadaniami. Większość z nich dotyczy spraw afrykańskich – fenomenów, które zaistniały w Republice Południowej Afryki i Botswanie na przełomie XX wieku i kolejnego stulecia, choć autor nie stronił od przedstawiania rzeczywistości bardziej odległej. Chodzi o sprawy – warto podkreślić – jakie wydarzyły się między ludźmi; pisarza interesowały doświadczenia egzystencjalne, zwłaszcza te, które pozwoliły mu zapytać o kondycję człowieka. To nieledwie „personalistyczne”, skupione na problematyce moralnej spojrzenie przesądza o oryginalności prozy Albińskiego. Ponadto pisarzowi zależało na uchwyceniu południowoafrykańskiej codzienności/zwyczajności – poza jakąkolwiek egzotyką, bez dwuznacznych ekscytacji odmienną (z punktu widzenia białego człowieka) przestrzenią kulturową czy obyczajowością. Albiński pisał o sprawach Czarnego Lądu tak, jak je na co dzień widział, acz niekoniecznie przeżywał, gdyż najchętniej wchodził w rolę zdystansowanego obserwatora. A fakt, że w Afryce Południowej spędził blisko 40 lat, pracując jako geolog i geometra, przydaje jego opowieściom niezwykłej wiarygodności.