Akcja książki toczy się w Gliwicach w środowisku studenckim. Okres socjalistycznych realiów w latach 1967–1974.
Życie w akademikach i na prywatkach. Wykłady, uczenie się oraz erotyczne igraszki o mocniejszym zabarwieniu, przeplatane ze zwyczajnością. Wyładowywanie kompleksów, inne młodzieńcze ekscesy, protesty w 1968 roku przeciwko socjalistycznym porządkom, dojście Gierka do władzy. Problemy młodzieży pochodzącej z różnych stron i środowisk kraju. Spory i kłótnie, fascynacje miastem przybyszów z prowincji, plany na przyszłość. Studenterskie balangi pozwalające zapominać o otaczających realiach, urozmaicenia między wykładami a dniem powszednim, stołówki uczelniane, gra w karty, prywatki, kontakty młodzieży z miasta ze studentami z akademików. I to są właśnie „samotne wyspy”, czyli miejsca specjalne.
Na całość książki składają się obrazy o różnej intensywności znaczeniowej plus, oczywiście, dbałość o formę, fragmenty o poważniejszym znaczeniu politycznym, jak również trywialność, to się przenika i miesza. To problemy tych czasów. Tekst o rozmaitym napięciu. Ówczesne zachowania daleko odbiegające od współczesnych. Inne środowiska młodzieżowe, a więc kontrasty, które powinny budować napięcie. Pragnienia i lęki, nadzieje i klęski, a także aluzje do współpracy niektórych studentów z służbami specjalnymi PRL. Książka kończy się wierszowanym scenariuszem kabaretu studenckiego, silnie zrytmizowanym, energetycznym i aluzyjnym. Wówczas obowiązywał język ezopowy.
Od Redakcji