Dzieło Czesława Kłose zatytułowane: "przewodnik po sobie" należy niewątpliwie do obszaru refleksji filozoficznej, który określiłem mianem "filozofii zwyczajnej". Zasadniczy przedmiot tej pracy czyni z niej natomiast, po prostu, dzieło filozoficzne. Wypełnia je zbiór drogowskazów pozostawionych przez Autora dla Czytelnika, by poprowadzić go poprzez intymną refleksję nad zagadnieniem boga. Nie powinno zatem dziwić odwołanie do dzieła Angelusa Silesiusa, z którym Czesław Kłose podziela nie tylko formę, ale też i przedmiot wypowiedzi.

Droga, którą podąża Autor a prowadząca do zgłębienia tej kwestii wytyczona została już dawno - "gnothi seauton" - "poznaj samego siebie". Nie transcendencja a immanencja wprowadza światło rozumienia i pozwala przezwyciężyć zdroworozsądkowy nawyk poszukiwania wszelkiego przedmiotu "na zewnątrz" podmiotu poznającego. Znaczące wydają się być w tym kontekście słowa Cycerona: "Bo kto sam siebie pozna, odczuje przede wszystkim, że ma w sobie coś boskiego, i będzie uważał, że rozum jego jest niejako podobizną bogu poświęconą; toteż czynić i myśleć będzie to tylko, co godne jest tak wielkiego daru bogów (...)".

dr Krzysztof Kiedrowski

Zakład Historii Filozofii UAM

autor przedstawia się jako przewodnik tatrzański.
na każdym robi to wrażenie, bo w końcu przewodnik to persona
godna zaufania.
zwłaszcza taki, który wodzi klientów po podniebnych perciach.
jak się dużo chodzi po górach, to ma się mnóstwo czasu na
rozmyślania.
a jest go jeszcze więcej, gdy się samotnie utknie w ścianie
Hinczowej Turni.
czternaście godzin październikowej nocy, potrafi wypełnić
wieczność.
piękną i straszną zarazem.
piękną ciszą, firmamentem na wyciągnięcie ręki i bajkową
scenerią szczytów w srebrzystej poświacie pełni księżyca.
straszną, nadciągającą mgłą. wilgoć przy minusowej temperaturze,
zakończyłaby spektakl w 10 minut.
idealne warunki do spotkania się z sobą.
(ratownicy byli szybsi od chmury).