Łukasz Górnicki, jeden z najwybitniejszych pisarzy renesansowych i twórca wzoru klasycznej prozy w języku polskim, za życia oddał drukarskiej prasie tylko część napisanych przez siebie dzieł. Opublikowanie po jego śmierci pozostałych w rękopisie utworów można łączyć z „sensacyjnymi” losami jego traktatu politycznego pt. Rozmowa Polaka z Włochem, który padł łupem literackiego złodzieja w marcu 1616 roku. W sierpniu tegoż roku synowie pisarza, Jan i Łukasz, ujawnili dokonanie plagiatu przez szlachcica z ziemi przemyskiej, wydając traktat w wersji poprawionej przez ojca. 
Należy przypuszczać, iż przedsięwzięta przez braci edytorska aktywność w obronie praw autorskich rodzica, zaowocowała wznowieniem i wydobyciem z manuskryptów innych dzieł Górnickiego, za co największą zasługę należy przypisać Łukaszowi – synowi. Choć potomek renesansowego pisarza przejawiał ambicje literackie, to jednak w pamięci potomności zapisał się jako wydawca dzieł rodzica. I właśnie w tej roli podzielił jego los, stając się ofiarą literackiego złodzieja…