26 marca 1267 roku papież Klemens IV, spełniając prośby króla Czech, książąt śląskich, episkopatu polskiego oraz sióstr zakonu cysterskiego z Trzebnicy, kanonizował Jadwigę Śląską. Stało się to zaledwie w 24 lata po śmierci Jadwigi – żony księcia wrocławskiego Henryka I Brodatego, a córki Bertolda IV, księcia Meranii, i Agnieszki von Rochlitz z rodu Wettynów. Jej życie w zgodzie z wiarą, dobroczynność, fundacje kościołów i klasztorów, pomoc chorym i ubogim (m.in. założenie szpitala dla trędowatych) oraz osobista asceza legły u źródeł rodzącego się kultu. Wkrótce zaowocował on powstaniem spisanych historii jej życia. Pierwszą zachowaną wersją Legendy o Świętej Jadwidze jest tzw. kodeks lubiąski z 1353 roku, kolejną, która nie dotrwała do naszych czasów - przekaz z 1380 roku. Wreszcie trzecia to tłumaczenie na język niemiecki z 1451 roku. Ten przekaz właśnie stał się podstawą XVIII-wiecznego rękopisu Legendy o św. Jadwidze, który pod sygnaturą 303/IV znajduje się w zbiorach Biblioteki Śląskiej w Katowicach.

Niniejsza edycja, ukazująca się prawie 770 lat po śmierci Świętej, to wierne odwzorowanie tego rękopisu. Ponadto każda karta została wzbogacona o przekład tekstu niemieckiego na język polski oraz o swoisty komentarz w postaci obszernych fragmentów opracowania [K. Stronczyńskiego] z 1880 roku Legenda obrazowa o świętej Jadwidze księżnie szląskiej według rękopisu z r. 1353 przedstawiona i z późniejszymi tejże treści obrazami porównana.