W publikacji tej liryka kameralna, należąca do ostatniego okresu twórczości Bolesława Leśmiana, odczytywana jest jako „poezja żalu”, wyrastająca z trudnego do przyjęcia rozpoznania – utraty dostępu do przeszłości. Przedmiotem oglądu staje się psychosomatycznie odczuwany brak. Pióro poety podąża tu tropem doświadczenia egzystencjalnego, a prawda emocjonalna uwiarygodnia od strony psychologicznej chwyty literackie i dyskretny artyzm wypowiedzi na temat przeżywanej straty. Bohater omawianej liryki mierzy się z bezradną rozpaczą, by opowiedzieć się po stronie przeszłości – a w związku z tym i dzisiejszej pustki – jako istotnej części własnego życia.