Tęsknota do pól zielonych

Czytam „Zielone pola” Mariana Kisiela i zastanawiam gdzie się tak nauczył godzić z przemijaniem jak stary Jarosław Iwaszkiewicz. Twórca „Mapy pogody” był dużo od niego starszy kiedy pisał „żono nie odchodź”, ale z taką samą uwagą celebrował życie jak to mistrzowsko robi Kisiel. Pomieszczone w tomie prozy poetyckie są esencją przemyśleń, które towarzyszą każdemu, kto już dłużej żyje na tym świecie i potrafi znaleźć chwilę by się zachwycić nie tylko jego urodą ale też biegiem przemijania. „A wnet to minie (…)” przypomina we fragmencie „Wiatr”. U Kisiela zachwytu godne jest wszystko - i wysuszone rdzawe wrzosy i nowa zieleń, która urosła na ich pędach, tłuste i pełzające obrzydliwe pomrowy, nieustannie odradzające się i może ważne dla ziemi od której pozostajemy daleko. W każdej sytuacji, w której znajduje się człowiek bądź zwierzę, żyjące z nami w tajemniczej bliskości, pojawia się jakieś światełko w tunelu. Jak tytułowe „Zielone pola” z prozy „Sarna”: „Przemknęła sarna. (…) Nie chcieliśmy jej spłoszyć. Wnet wyrosną trawy i zaszumią zboża. Niech zielone pola będą dla niej wytchnieniem po strachliwym biegu.(…)”. Te słowa brzmią jak modlitwa wznosząca się nad sprawami świata, prośba o schronienie dla „niespokojnego serca”, które nie dozna ukojenia dopóki nie spocznie w Panu, albo, na wyjętych z Psalmów Dawida „łąkach zielonych”. Kisielowy narrator - mędrzec godzi się na to, że wszystko ma swój czas i najważniejsze - jest mu z tym dobrze - to fenomen tej ważnej książki.

Barbara Gruszka-Zych