Publikacja prof. Krzysztofa Gajdki wydaje się bardzo interesująca już na poziomie pomysłu, a nie jedynie późniejszej realizacji. Oto lata trzydzieste XX wieku na Śląsku stają się pretekstem nie tylko do przypomnienia
słynnych wówczas i szeroko komentowanych zbrodni, ale i – co dużo ważniejsze – odsłaniają realia ówczesnej rzeczywistości i wiele różnych, wzajemnie na siebie oddziałujących składników, sprzyjających zbrodni
i nadających jej, tak to ujmijmy, atrakcyjny dla ówczesnych ton. Co ciekawe, wspomniane zależności można również traktować jako i sportretowanie pewnych charakterystycznych cech natury ludzkiej, i odsłonięcie uniwersalnych reguł rządzących społeczeństwem. Ta wieloaspektowość jest dla mnie w książce Krzysztofa Gajdki najciekawsza.
 

dr hab. Bernadetta Darska, prof. UWM

Książkę „pochłania się” bardzo szybko. Trudno oderwać się od niej. Dlaczego? Moim zdaniem powody są dwa, oba bardzo proste. Po pierwsze, publikacja przenosi nas do świata zupełnie innej Drugiej Rzeczypospolitej, niż ta, której obraz – wyidealizowany, jednostronny, a mówiąc szczerze – po prostu – wypaczony i nieprawdziwy, każe nam się pielęgnować. Czytelnik, przyzwyczajony do bajkowych obrazów tamtej epoki, znanych z powieści i filmów, także tych o tematyce kryminalnej, nie może nie zdumiewać się, czytając opisy realnej, twardej, nieraz bardzo smutnej rzeczywistości Polski lat 30. XX wieku. […] Nie mniej ważny jest drugi powód. Z każdym rozdziałem coraz bardziej fascynujące staje się podobieństwo wielu historii opowiedzianych w „Pitavalu śląskim”, do przestępczych epopei znanych z kultury masowej, zwłaszcza w krajach anglosaskich. „Więc i u nas działy się takie rzeczy?” – myśli zadziwiony czytelnik. „Przecież to historie rodem z Ameryki – u nas?!” – nie dowierza i chce poznawać kolejne, jeszcze bardziej nieprawdopodobne opowieści.

prof. dr hab. nauk prawnych Paweł Chmielnicki