Kryzys kulturowy to czas destrukcji i odrzucenia tego, co zastane oraz głębo­ko zakorzenione w kulturze i ludzkiej refleksji. Dezintegracja reguł obejmuje również istotę pojęcia prawdy. Obserwacje wskazują, że ponowoczesne społe­czeństwa znacznie chętniej angażują się w pozór. Dlatego w zaistniałej sytuacji erozji kanonów, wzorców i paradygmatów nastawienie wobec kategorii prawdy wymaga ustawicznego wglądu.

Jak odsłonić w pełni istotę prawdy? Czym prawda różni się od złudzenia? Czy myślenie i wiedza są możliwe, jeśli nie ma prawdy? Odpowiedzi na te py­tania nie da się usunąć z ludzkich umysłów. A przecież są to pytania, na które ludzie chcieliby uzyskać właściwą odpowiedź, to znaczy chcieliby wiedzieć, jak jest rzeczywiście. Gdyby się okazało, że istota prawdy jest jedynie halucynacją ludzkiego umysłu, to czym byłaby ludzka myśl i poznanie? Intelektualna kre­atywność człowieka bez pojęcia prawdy stałaby się jałowa i bezcelowa. Również metafizycznych dylematów świata nie daje się odseparować od prawdy, ponieważ jego rzeczywistość jest prawdą ludzkiego rozumu. Wskazuje to, że prawda jest pojęciem bardziej pierwotnym i ogólnym niż poznawanie czy myślenie. Dlatego jako ich warunek jest jeszcze trudniejsza do kategorycznego i przejrzystego zdefiniowania. Natura prawdy jest jednym z elementarnych, wiecznych pojęć, stale obecnych i trwale zakorzenionych w ludzkiej refleksji. Jest więc nadzieja, że to pytanie nie zniknie na zawsze z naszej kultury.

(ze Wstępu)

Autorzy opublikowanych artykułów: 

Wstęp, Jerzy Łukaszewicz, Krzysztof Zanussi, Adam Sikora, Neil Andrew Taylor, Dagmara Drzazga, Bogdan Tosza, Krzysztof Kiczek, Janusz Musiał, Łukasz Baka, Ludovit Labik, Zdeněk Stuchlík

Wydanie publikacji sfinansowane przez Uniwersytet Śląski w Katowicach.