Przecież cała ta książka to ukryta (a może także jawna!) polemika Krystiana Węgrzynka ze zdaniem Stefana Szymutki, że Górny Śląsk nie posiada

    swojego logosu i głosu. I polemika z moją tezą, że „Śląsk się traci”. O nie, Śląsk się dopiero wyłania, wydostaje się dopiero z „ćmoka”. Tak, po lekturze

    Węgrzynka wraca optymizm. Dzieje się tak za sprawą delikatności Węgrzynkowego wywodu, jego silnej wiary i tej chrześcijańskiej, i tej śląskiej.

    Sporo w tych silezjologicznych rozważaniach Węgrzynka kwestii mitologicznych. To dziwić nie może. Praca nad Śląskiem jest najpierw pracą nad

    mitem, że się posłużę parafrazą tytułu wielkiego traktatu Hansa Blumenberga2. Mit zawsze, czy odnosimy się do mitu pozytywnie czy negatywnie,

    podtrzymuje świadomość innego świata. Tak jak śląskie mity podtrzymywały i podtrzymują świadomość możliwości innego Śląska. Tego spoza klisz,

    spoza wytartych, choć w głowy wrytych, haseł propagandowych. Mit to trudne splątanie: zawsze poszukujemy mitycznej odpowiedzi na metafizyczne

    albo historyczne pytania. Autor tej książki przeciął węzeł gordyjski – sprzeciwił się śląskiemu fatalizmowi. Nielękliwy Węgrzynek, zdekonstruowawszy

    śląskie mity, nie zniszczył ich. Nie spustoszył tej przestrzeni naiwnych wiar i fantazji. Nie wyrzucił nas w jałowe, bezdomne, bezbożne terytoria teoretycznych

    eksplikacji oraz przemocowych, ideologicznych eksplanacji. Sam nie wiem, jak tego dokonał. Zachwycam się jedynie i czekam, jakie będą

    dalsze losy rzetelnie Węgrzynka myśli myślanej. (...)

dr hab. prof. UŚ Zbigniew Kadłubek

Katowice-Rybnik, 20 października 2017 roku