Kiedy cztery lata temu ukazało się pierwsze wydanie Anegdot, wiadomo było, że musi powstać kolejne. I oto jest! Henryk Bzdok okazał się swoistym fenomenem — artystą nie tylko warsztatu graficznego, ale też słowa, dysponującym znakomitą pamięcią i wielkim zmysłem obserwacji. Coś, co uprawia na pograniczu obrazu i słowa, to nowa dziedzina sztuki — SZTUKA ANEGDOTY. Jak powstaje? Po pierwsze trzeba zwyczajną, zdawałoby się przed laty, sytuację wysupłać z zakamarków pamięci (swojej lub cudzej!), aby przeobrazić ją w anegdotę. Albo… samemu ją stworzyć na podstawie prawdopodobnego zdarzenia, nadać jej cechy autentyczności, sprawdzalności i oczywiście… wiarygodności. W takiej sytuacji autor zawsze musi być gotowy na odparowywanie złośliwości ze strony bohaterów takichże zapisków. Czym innym jest znalezienie ekwiwalentu graficznego dla opowiadanej anegdoty. Może więc Bzdokowa anegdota funkcjonować jako słowo (od tego się zaczyna!), jako obraz, ale najciekawszą wersją jest ta serwowana już po raz drugi w znacznie obszerniejszym wydaniu Anegdot.

Wiesława Konopelska (Ze Wstępu)