Nic dodać, nic ująć. Nasze ajnfarty mają dowodnie wielkich antenatów, zakorzenione są w wielkich dziejach. Zaś my, wraz z poetą, możemy w tych ajnfartach stanąć, schować się, uciekać do nich, przyłazić, wdepnąć na chwilę, wciskać się w nie i co tam jeszcze. W tym wszakże nie jesteśmy ani heroiczni, ani patetyczni, ani ‒ broń Boże ‒ władczy, wchodzimy tu pełni pokory i tacy zwyczajni. Poezja Modrych ajnfartówzespala codzienność z serdeczną pamięcią oraz ze świadomością naszej przemijalności. Mówią o tym najpełniej przywołane w śląskim brzmieniu wielkie słowa Pawłowe z listu do Koryntian (1,13): „Bez przonia nic by sie niy dało”.

Kończy zaś całość wesoła puenta „Górniczej Ballady z Kochłowic”, z figlarnym refrenem o kwitnącym bzie przy kopalni, który to macha pod nosem całemu uniwersum.

Ewa Chojecka