Biografia nostalgiczna

Witamy w garderobie Bogumiły Murzyńskiej. W tej samej, w której usiadła po raz pierwszy ponad pięćdziesiąt lat temu. Przez półwiecze zmieniały się obyczaje, sceniczne mody i style, zmieniali się dyrektorzy Teatru Śląskiego, ba – nawet ustrój się zmienił. A Bogumiła Murzyńska, zdarzało się, że nawet każdego wieczoru, siadała przed prostym lustrem i przeobrażała się w kolejną kobietę, której los, przez parę godzin, obchodził kilkuset ludzi. Zagrała tych kobiet ponad sto, z czasem pogubiła się zresztą w liczeniu, ale każdą na swój sposób wchłonęła, przemyślała, czasem nawet się z nimi kłóciła, bo zdarzało się i tak, że literacki pierwowzór przez tygodnie pozostawał dla niej wyzwaniem.

/Ze Wstępu/

– Ukształtował mnie rodzinny dom. Jedni nazywają to korzeniami, inni tradycją, mówi się o genach, o przekazie pokoleniowym… Ja zamykam w jednym słowie – Dom.

To, jakimi kieruję się w życiu zasadami, jakie mam priorytety i stosunek do innych ludzi, a nawet jakim zwyczajom pozostaję wierna i jakie lubię potrawy, wyniosłam z domu. Nie tylko z tego, w którym się wychowałam. Także z domów moich dziadków, krewnych i ich przyjaciół. Nawet jeśli nigdy w tych domach nie byłam, znam je. Z opowieści, z fotografii. I ze wspomnień, często barwnych i obrazowych, takich nieomal teatralnych, bo wzbogacanych gestami i mimiką opowiadających. Gdy wyjeżdżaliśmy w wojennym pośpiechu z rodzinnego Lwowa, nie było czasu na spakowanie rodzinnych pamiątek, zdjęć, kilimów, porcelany. Wiele z bliskich sercu rzeczy po prostu tam zostało, potem zaginęło albo zostało skradzionych. Może nie zawsze były nam potrzebne do codziennego życia, ale ich brak odczuwam boleśnie do dziś. Nasza rodzina, zarówno ze strony mamy, jak ze strony ojca, całymi dziesięcioleciami gromadziła przedmioty, z których każdy miał swoją niepowtarzalną historię, związaną z konkretną osobą lub wydarzeniem. Kilka zaledwie ocalałych, drobnych pamiątek stoi w moim domu na honorowym miejscu.

/Fragment/